کاوش موضوع طبیعت

طبیعت یا زاستار، به معنای گسترده آن، جهان طبیعی، فیزیکی و مادی یا گیتی می‌باشد. «طبیعت» می‌تواند به پدیده‌های جهان فیزیکی و به‌طور کلی به زندگی اشاره کند. مطالعه طبیعت، بخش بزرگی اگر نه تنها قسمتی از علم است. اگر چه انسان بخشی از طبیعت است، اما فعالیت بیشتر به عنوان مقوله‌ای جدا از سایر پدیده‌های طبیعی فهمیده می‌شود. در زبان پارسی برای واژه طبیعت، واژهٔ «زاستار» وجود دارد و با واژهٔ زادن مرتبط است. کلمه طبیعت در زبان انگلیسی از واژه فرانسوی باستان گرفته شده و از واژه لاتین natura یا «ویژگی‌های اساسی، ذاتی» گرفته شده است و در دوران باستان به معنای واقعی کلمه «تولد» بوده است. در فلسفه باستان، از natura بیشتر به عنوان ترجمه لاتین واژه یونانی Physis (φύσις) استفاده می‌شد که در اصل مربوط به خصوصیات ذاتی است که گیاهان، جانوران و سایر ویژگی‌های جهان به خودی خود ایجاد می‌کنند. مفهوم طبیعت به عنوان یک کل، جهان فیزیکی، یکی از چندین گسترش مفهوم اصلی است. این مفهوم با برخی کاربردهای اصلی کلمه φύσις توسط فلاسفه پیش سقراطی آغاز شد (اگرچه این کلمه بعد پویایی داشت، مخصوصاً برای هراکلیتوس) و از آن زمان به‌طور مداوم ارز کسب کرده است. در طی ظهور روش علمی مدرن در چند قرن اخیر، طبیعت به واقعیتی منفعل مبدل شد و توسط قوانین الهی سازماندهی و حرکت کرد. با انقلاب صنعتی، طبیعت به‌طور فزاینده‌ای به عنوان بخشی از واقعیتِ محروم از مداخله عمدی دیده شد: از این رو توسط برخی سنت‌ها (روسو، تعالی‌گرایی آمریکایی) یا یک تزئین صرفاً برای عنایت الهی یا تاریخ بشریت، مقدس شناخته می‌شد (هگل، مارکس). با این حال، یک دیدگاه حیاتی گرایانه از طبیعت، نزدیکتر به دیدگاه دوران پیش سقراطی، همزمان متولد شد، خصوصاً پس از چارلز داروین. امروزه در کاربردهای مختلف این کلمه، «طبیعت» اغلب به زمین‌شناسی و حیات وحش اشاره دارد. طبیعت می‌تواند به قلمرو عمومی گیاهان و جانوران زنده رجوع کند و در بعضی موارد به فرآیندهای مرتبط با اشیا بی جان، روشی که انواع خاصی از چیزها وجود دارد، و خود به خود تغییر می‌کنند، مانند آب و هوا و زمین‌شناسی زمین، اشاره کند. بیشتر به معنای «محیط طبیعی» یا بیابان، حیوانات وحشی، سنگ‌ها، جنگل و به‌طور کلی مواردی است که با دخالت انسان تغییر اساسی نکرده یا علیرغم مداخله انسان ادامه دارد. به عنوان مثال، اشیا ساخته‌شده و تعامل انسان به‌طور کلی بخشی از طبیعت در نظر گرفته نمی‌شود، مگر اینکه واجد شرایط باشد مانند «طبیعت انسان» یا «تمامی طبیعت». این مفهوم سنتی تر از چیزهای طبیعی که امروزه نیز می‌توان یافت، دلالت دارد از تمایز بین امر طبیعی و مصنوعی، در حالی که مصنوعی به معنای آن است که توسط آگاهی انسان یا ذهن انسان به‌وجود آمده است. بسته به زمینه خاص، اصطلاح «طبیعی» نیز ممکن است از غیرطبیعی یا فراطبیعی به کار گرفته شود.... بیشتر در ویکی پدیا